Symposium zelfdoding & internet
Op het symposium ‘Zelfdoding en internet’ worden de eerste resultaten van het project Preventie 2.0 voorgesteld. Met dit project wil het Centrum ter Preventie van Zelfdoding hulpverleners, sleutelfiguren bij jongeren en online community moderatoren helpen om op een constructieve manier aan zelfdodingspreventie te doen door gebruik te maken van de toepassingen van Web 2.0.
Online drughulpverlening in Europa
Online hulpverlening bij middelenmisbruik onderscheidt zich van puur informatieve websites rond drugs, omdat het naast informatie ook een gestructureerd online programma aanbiedt specifiek gericht op dit probleemgebied. Dergelijke programma’s hebben een aantal gemeenschappelijke kenmerken, maar ook een aantal verschillen.
De meeste programma’s hebben als gemeenschappelijk kenmerk dat ze gebaseerd zijn op technieken uit de cognitieve gedragstherapie en de psychoeducatie. Aan de deelnemers van de programma’s wordt meestal gevraagd om een online dagboek bij te houden, waarin ze hun gebruik en craving registreren. Verder doorlopen ze een aantal modules onder de vorm van opdrachten. Deze opdrachten bestaan o.a. uit het formuleren van doelstellingen, het afwegen van voor- en nadelen, het leren herkennen van ‘risicosituaties’, het aanleren van alternatieve gedragingen en het omgaan met herval.
De belangrijkste verschillen bestaan uit het al of niet aanwezig zijn van begeleiding door een hulpverlener, de communicatiemiddelen, de beoogde doelgroepen, gratis of betalend deelnemen en de anonimiteit. We zullen deze verschillen overlopen aan de hand van enkele concrete projecten rond online drughulpverlening in Europa (Tossman et al., 2009).
Wat is online hulpverlening?
De Nederlandse Stichting E-hulp formuleerde volgende definitie van online hulpverlening:
het bieden van informatie, advies of ondersteuning via internet op het gebied van zorg, welzijn of educatie in de vorm van preventie, behandeling of (na)zorg en gericht op het vergroten van de zelfredzaamheid van de cliënt, het verbeteren van de toegankelijkheid van de hulp en van de toeleiding naar face-to-face hulp (E-hulp, 2007).
Online hulp kan verschillende vormen van dienstverlening omvatten die in intensiteit variëren, zoals:
- vrijblijvend informatie geven over een problematiek,
- een (geautomatiseerde) zelftest doorlopen,
- steun vinden bij lotgenotencontact in een discussieforum,
- e-mail contact onderhouden met een buddy of hulpverlener,
- 1-op-1 chatten met een hulpverlener,
- een online (groeps)cursus volgen via een chatbox,
- of een gestructureerd en geautomatiseerd therapeutisch programma doorlopen, al dan niet met begeleiding door een hulpverlener.
Online hulp kan zodoende een divers aanbod omvatten dat past binnen ‘stepped-care’. M.a.w. begin met minimale interventies en verhoog het hulpaanbod naarmate er behoefte aan is. Wanneer het online aanbod uitgeput is, dan kan er verwezen worden naar de klassieke hulpverlening.